Saros Körfezi, biziz.
Biz, Saros Körfezi’yiz.
Biraz Enez, biraz Keşan’ız.
Biraz Vakıf / Yayla, biraz Gökçetepe’yiz.
Biraz Sazlıdere, biraz Sultaniçe’yiz.
Danişment ve Gökçetepe’de kamp yapmayanımız var mıdır acaba ?
Peki ya “Keçi Peyniri” ?
Yazlığımızdan, çadırımızdan, günlük Saros ziyaretimizden dönerken, o canım peynirden yemeyenimiz kalmış mıdır ?
Çeltik Köyü sırtlarından masmavi Saros’a bakmayan var mıdır acaba ?
Oradan o güzelliğe bakmamışsa da, değmez mi Saros için mücadeleye ?
Peki ya Çeribaşı ?
Çeribaşı’ndan bir kasa kiraz alıp, Enez’deki yazlığımıza geçsek fena mı olur ?
Erikli köyünden geçsek mesela..
Köyden sahile doğru süzülürken şöyle bir içimiz ferahlasa turkuaza çalan Saros’la.
Hemen akabinde şöyle bir serinlesek, nasıl olur Erikli’de ?
Peki akşam kalabalığında dondurmamızı alıp kaybolsak, Erikli akşamında.
Balığımızı yesek, yanında rakımızı yudumlasak Saros’un tüm limanlarında.
O limanlar değil miydi huzurun limanları ?
O limanlar; çocukluğumuz, gençliğimiz, bugünümüz, yarınımız ve geleceğimiz değil miydi ?
Kavrulan öğle sıcağında buz gibi biramızı açsak, Saros plajlarında fena mı olur ?
Fena mı olur, Saros da yaşamak.
Fena mı olur, balıklarla yaşamak.
Fena mı olur, Enez’den Adilhan’a kadar tuzlansak.
Fena mı olur, Saros’u çocuklarımıza miras bıraksak.
Fena mı olur, Saros’u kaybetmesek.
Fena mı olur, İbrice Limanı’nda gün batımında kahvemizi içsek, motorumuzla balığa çıksak ?
Ve fena mı olur, turkuaz maviliğinde biz olup, Saros’a hep beraber sahip çıksak ?
#SarosaDokunma